Śmierć wyborem

Żal, smutek, łzy, cierpienie, rany, samobójstwo. Coraz częściej spotykamy się z tymi określeniami padającymi z ust osób we wczesnym nastoletnim wieku. Depresja oczywiście istnieje, co do tego nie możemy mieć wątpliwości. Są sytuacje, które wymagają naprawdę niesamowitej odporności psychicznej, ponieważ nie mając jej, możemy się załamać, poddać, już nigdy nie chcieć odbić się od dna. Należy do nich ciężka choroba bądź śmierć kogoś nam bliskiego czy jakieś inne wydarzenie, które tak diametralnie zmienia nasze życie, że wątpimy w szansę jego poprawy przez najbliższe lata. Tylko czy w dzisiejszej dobie internetu, depresyjnych blogów w domenie Tumblr, depresja nie została wyolbrzymiona? Czy ta ciężka, psychiczna choroba nie stała się pewnego rodzaju trendem, czymś w co każdy chce się włączyć, bo fajnie znaleźć się w tym świecie smutku, w tej „sali samobójców” i poczuć się ważnym, poczuć, że ma się problemy, że ktoś (czyli inni użytkownicy internetu) nas rozumieją, że też mają takie problemy? Myślę, że tak. Myślę, że cięcie się i samobójcze myśli stały się pewnego rodzaju modą. Dla porównania mogę przedstawić moje własne doświadczenie z blogami w domenie Tumblr. Sama, mając te 13 lat, zostałam wciągnięta w nurt tumblerowego smutku. Wtedy znany był również ask, wszyscy byli „smutni”, chcieli się zabić, ciąć się i nie wiadomo, co jeszcze. Nie ukrywam, początek gimnazjum, nie do końca wyrobione opinie, pogląd na świat, więc udzieliła mi się trochę ta atmosfera i skłoniło mnie to do założenia właśnie tumblra z serii tych smutnych. Po czasie założyłam wakacyjnego tumblra, takiego „teen” (?), jak sądzicie, który miał lepsze statystki? Oczywiście, że ten pierwszy. (Żadnego z nich nie promowałam). Teraz już jestem trochę starsza, swoje wiem i na poważnie smutnego bloga bym nie założyła, a tamten dawno zniknął z internetowej otchłani. Czym to wszystko jest spowodowane? Według mnie – wyolbrzymieniem. Są osoby, które nic w życiu nie widziały, mają pełne, kochające się rodziny, wszyscy zdrowi, szczęśliwi, ale, dajmy na to, chłopak kogoś nie chce. Ja nie mówię tu nawet o długiej, burzliwej znajomości. Chodzi mi o przypadki, kiedy dziewczyna w życiu z chłopakiem nie rozmawiała, podoba jej się, bo przystojny, a nawet nie wiadomo, czy ma coś sensownego do powiedzenia. A ona wielce zakochana, życia bez niego sobie nie wyobraża i łzy, i cięcie, i smutek. To przykładowa sytuacja, ale myślę, że pozwoli wielu osobom zrozumieć mój punkt widzenia. Ja nie twierdzę, że nie można być smutnym z takiego powodu, ale od razu angażować w to depresję? Myślę, że tacy ludzie nie mają pojęcia o czym mówią, bo ja nie wierzę, że na depresję faktycznie cierpią wszyscy, którzy tak twierdzą. Oni sobie to wmawiają. No i fakt faktem, wmawianie sobie może się w końcu rzeczywiście skończyć depresją. Tylko po co? Po co marnować sobie te nastoletnie lata, a co gorsza, odbierać sobie życie? Muszę też wspomnieć o tym, że gdybym ja była faktycznie pod wpływem depresji i rozdzierającego cierpienia, a na dodatek moim ulubionym narzędziem byłaby żyletka to pomimo mojego dość otwartego i pewnego charakteru, zostawiłabym to dla siebie, a nie rozgłaszała na prawo i lewo „uwaga tnę się!” i wrzucała zdjęcia mojego pociętego ciała, gdzie tylko się da. Dla mnie to jest desperacka próba szukania zainteresowania, znalezienia się w centrum uwagi, a nie prawdziwej depresji.

Jednak teraz wróćmy do tej prawdziwej depresji, której skutkiem może być właśnie, w pewnym sensie uzasadnione, samobójstwo. Chyba każdy, czy smutny, czy szczęśliwy, chociaż raz zastanawiał się nad tym, w jaki sposób by się zabił. Dla mnie zdecydowanie kulka w łeb. Krótka piłka i po sprawie. No ale każdy ma swoje właśnie upodobania. Tylko że ja, mimo moich przemyśleń, na pewno bym się nie zabiła. Uważam, że z każdego błota da się wyciągnąć, z kolan zawsze można się podnieść i odbić od dna z całą siłą. Tym dnem może być wszystko, bo powszechnie widome jest, iż jak się wali to z reguły wszystko na raz. Można się zabić, zostawić wszystkie problemy żyjącym i sajonara. Czy jest sens? Sądzę, że nie warto się poddawać. Zawsze trzeba walczyć do końca, na końcu i tak wszyscy umrzemy, ale można umrzeć zwycięsko, patrząc na przebyte życie z satysfakcją, z podniesioną głową i z dumą w głosie. Bo największą walką jest pokonanie samego siebie, swoich własnych słabości. I tak, mogę przyznać, że zaliczam się do tej grupy osób, która uważa samobójców za tchórzy. I nie mówcie mi tu o słabej psychice, bo psychikę można budować. Poddanie się to po prostu głupota. Jeszcze warto wziąć pod uwagę ludzi, którzy są śmiertelnie chorzy, a ich jedynym marzeniem jest długie życie, radość z każdego dnia, z każdego wschodu słońca, z rodziny, przyjaciół. Dla nich liczy się każda dana im minuta. Dlatego doceniajmy życie, bo w każdej chwili możemy je stracić. I gdy ktoś o nie walczy z taką determinacją, Ty masz zamiar wyrzucić ten dar do kosza? Mam nadzieję, że to co napisałam, da chociaż jednej osobie do myślenia. (I)